• Agile Leadership

Hebben en ownen

Voor de vierde keer zit ik bij de dokter. Kom op, ik heb wel leukere en belangrijkere dingen te doen dan nummertjes trekken in de wachtkamer. Ik ben gefrustreerd en ik ben teleurgesteld.

Twee weken eerder

De eerste keer dat ik bij de dokter naar binnenloop, met een probleem. Een probleem, daar wil ik snel een pilletje voor en dan weer door met mijn leven. Dus met een tas vol spullen van de apotheek ga ik aan de slag. Netjes de instructies volgen en verder niet al teveel aandacht aan besteden. Want mijn leven is vol zat. Met zo’n vol leven voelt het als verlies om even gas terug te nemen. Laat die pilletjes het dus maar oplossen, dan kan ik door.

Paar dagen verder

Die pilletjes denken er anders over. Helpen dus niet, het wordt zelfs erger. Dus ik stap voor de tweede keer over de drempel bij de dokter. Tussen een paar meetings in kunnen dat doktersbezoekje en die bloedtest wel even. Resultaat van de test? Alle lampjes op diepgroen. Zo gezond was de dokter zelf niet eens, merkt ze op. Overweeg ik niet toevallig een carrière als lifestyle coach? Goed om te horen, maar het lost mijn probleem niet op. Dus: nieuwe instructies, nieuwe stapel spullen van de apotheek. De vorige stapel kan ik voor een groot deel bij het medicijnafval deponeren. Paracetamolletje, allergiepilletje en weer door.

Het is weekend

Die ‘en-weer-door-mindset’ blijkt vooral ‘en-weer-door-naar-de-spoedeisende-hulp’ te betekenen. En weer door naar de ziekenhuisapotheek. Je raadt het: met een derde stapel medicijnen loop ik het ziekenhuis uit. De vorige stapel? Halfgebruikt in de medicijnbak.

En nu zit ik dus voor de vierde keer bij de dokter. Gefrustreerd, teleurgesteld, maar ook plotseling heel erg bewust van mezelf. Want wat was er de afgelopen weken gebeurd? Wat had ik eigenlijk gevraagd aan de dokter? Wat had ik gekregen? Klopte het verhaal? Nu ik er zo op terugkijk, bedenk ik me dat ik een grote fout maakte: ik had het stuur uit handen gegeven. Notabene het stuur van mijn eigen gezondheid!

Passagier

Het enige initiatief dat ik genomen had was naar de dokter gaan, de eerste keer. Daarna ben ik in de passagiersstoel gaan zitten. Heel reactief gaf ik antwoord op elke vraag die de artsen mij stelden. Slaafs volgde ik alle instructies en kocht ik alle medicijnen. Zo ging ik gierend de bocht uit.

Vanaf nu draai ik het om

Ik verdiep me in mijn situatie; lees bijsluiters; raadpleeg bronnen en bereid vragen voor. Ik bespreek nu wel opties met de dokter en vraag naar de mogelijke gevolgen daarvan. Want wie weet het beste hoe ik me voel? Dan ben ik zelf. Ik ben elke dag bij mijn eigen gezondheid en al die verschillende doktoren maken elk slechts 10 minuten van mijn leven mee. Nee, mijn gezondheid moet ik zelf ownen. Met de kennis en middelen die ik heb, maak ik nu zelf een plan en breng risico’s in kaart. Dit bespreek ik met de dokter en vraag haar het met haar expertise aan te scherpen. Ik own het probleem en vraag de dokter om er samen een slimme oplossing voor te bedenken. Resultaat: mijn gezondheid verbetert in rap tempo.

Conclusie?

Ik denk dat we te snel geneigd zijn om een ‘wonderpilletje’ te nemen in plaats van verantwoordelijkheid te nemen. Het is natuurlijk heel makkelijk om de schuld aan het pilletje te geven als er niets verbetert. Maar, we moeten onze problemen ownen om ze te kunnen fixen.

Soms ben ik zelf in de positie van ‘de dokter.’ Dat gebeurt als een organisatie mij om advies vraagt. Dan willen ze graag een wonderpilletje van dokter Anton. Maar die pilletjes heb ik niet. Ik heb alleen veel ervaring met leiderschap, autonomie, organisatievormen, groepsdynamiek, Scrum, Agile en innovatie. Samen kunnen we een slim plan maken. Maar als niemand het probleem ownt, zal er weinig veranderen. Contact me vooral, dan kijken we samen hoe we jullie probleem ownen en fixen.