• Agile Transformatie

Opeens besef ik: dit is dus zo’n dood paard

We zijn met het Scrum team volle bak bezig met een nieuwe ‘mijn-omgeving’ voor een energiemaatschappij. Tof project, uitdagende branche en een enthousiast team. Althans, grotendeels een enthousiast team. Want een aantal teamleden werkt al ruim 40 jaar voor de energiemaatschappij en staan nou niet meteen te springen om te Scrummen. Al na een week weet ik: ‘Dit gaat helemaal fout!’

Jarenlang werken aan dikke documentatie met daarin tot in de puntjes uitgelegd hoe alles zou moeten werken. Dat is waar de ‘oude rotten in het vak’ zich prettig bij voelen, wanneer er ineens van ze wordt verwacht het totaal anders te gaan doen. Plots moeten ze in een team samenwerken en tweewekelijks een klein stukje deelproduct opleveren dat al echt helemaal werkt. ‘Het gaat toch al jaren goed zoals we het al jaren doen!?’, stralen ze van top tot teen uit.

Leave me alone

Het demonstreren van het deelproduct aan de stakeholders heeft een heel goede reden; zij kunnen het zelf in het echt uitproberen en er iets van vinden. Klinkt goed, maar niet voor de ‘oude garde’. Zij vinden het verschrikkelijk om zo transparant te werken. Ineens moeten ze rekening houden met de programmeur, de tekstschrijver en de marketeer. En dat terwijl ze voorheen heerlijk hun eigen gang konden gaan. En wat ze ook niet gewend zijn: ze krijgen feedback. Wat een onnodig commentaar; leave me alone.

Ik maak het leuk

De eerste sprints doe ik als Scrum Master ongelofelijk mijn best om het voor iedereen leuk te maken. Ik zwaai met mijn armen, organiseer teamlunches, verzin energizers en ga regelmatig met teamleden in gesprek over het proces. Steeds weer race ik na een dag keihard werken helemaal gesloopt naar de opvang om mijn kinderen op te halen. Bezweet stap ik op de fiets met twee schooltassen, een gymtas, skeelers, vol hoofd en de vraag; hoe zorg ik ook nog op tijd voor het avondeten? Om vervolgens de dag erna weer met mijn armen te zwaaien en het maar zo leuk mogelijk voor alle teamleden te maken.

Stop met trekken

De zoveelste ochtend. De zoveelste sprint. De zoveelste keer dat ik op mijn kop zal gaan staan om iedereen mee te krijgen. Maar al trappend op de pedalen, op weg naar het team, realiseer ik me plots: ik kan op mijn kop blijven staan, maar als mensen niet willen, willen ze niet. Aan een dood paard kun je wel trekken, maar met als enig resultaat pijnlijke striemen in je handen en een dood paard dat nog geen centimeter is opgeschoven. Dus stop ik met trekken. Resultaat? Twee teamleden stappen op en er ontstaat al snel echte ruimte voor de nieuwe teamdynamiek.

Ook klaar met op je kop staan?

Als Scrum Master heb je de rol om problemen transparant te maken, that’s it. Je hoeft ze niet allemaal op te lossen. Hoe meer jij voorover leunt, hoe meer je team naar achteren zal leunen. Dus, leun eens wat naar achteren en kijk wat er gebeurt.